ONLAR... KAHRAMANLAR...

Anadolu'nun bir yerinde bir erkek çocuğu olarak dünyaya gelirsin...

Oyuncakların olur. Sonra çikolatayla tanışırsın.


Küçük yaştan beri futbola ilgi duyarsın.... Köyün düzlüklerinde yaptığınız maçlarda "kaleye geçmem" dersin. İllede santrafor oynamak istersin ve bildiğin futbol kahramanlarının hareketlerini yapmaya çalışırsın. Yurdunun toprağıdır çamurlansan bile annenin birkaç sözünün önemi olmaz. Sonuçta annedir...


Annenin pişirdiği ve senin bahçeden kopardığın taze soğana katık ettiğin tandır ekmeğininin kırıntılarını da "sevaptır" diye bırakmayıp yersin...


Karşı köyün delikanlılarına dikilmesini öğretir sana hayat.


Kavgaların olur, daha sonra pişmanlıkla anlattığın. Kavgayı öğrenirsin ama kalleşliği asla...


Gördüğnde delikanlılıktır dersin, yine selamını esirgemezsin...


Sonra hep bir İstanbul hayalin olur.


Gizemli bir şehirde iş bulup para kazanma hayali...


Birde cep telefonunun markasını ve modelini yükseltmeyi hayal edersin hep.


Köyden aşık olduğun kız hakkında annen acaba ne düşünüyor sorusunu kalbinin köşesinde saklı tutarsın.


Arebesk pop şarkılar dinlersin.


Kartonların üzerinde cuma namazları kılarsın.


Sonra askerlik çağın gelir...


Her şeyi askıya alırsın...


Bol kornalı, konvoylu şehir turları havaya sıkmalar...


"En büyük asker bizim asker!"


Ama hayat bu!


Bu kadar patırtı, bu kadar sevgi ortasında yalnızsındır.


Yeni arkadaşlarla,yeni kelimelere kulakların alışır.


Haki yeşil elbiseler içinde çekilip ailene gönderdiğin ilk kahramanlık pozların...


Bazı "gereksiz" duygulara çarpı koymasını öğrenirsin, asker olmanın sorumluluğu teçhizatınla beraber sırtına biner.


Ve Anadolu'nun ücra bir köşesinde, arada ruhunun hayaletinin de gezindiği kutsal bir nöbettesindir artık.


Montunun cebinde işaretlediğin şafak defteri durur. Annenin babanın kardeşlerinin buruşuk fotoğrafları cüzdanından gözlerine kayar ara sıra...


Sevdiğinin fotoğrafına son bakışını ise ne annen bilecektir ne de arkadaşların...


"Dur" dersin...


Ama durmazlar...


Sonra bir kalleşlik tufanı bastırır.


Ölümün soğukluğu gecenin soğunu bastırır.


Silah sesleri dağlarda yankı yapar.


Uzaklarda masum bebeler uykudadır ya, sen de onlar gibi masum bir "uykuya" dalarsın.


Ayak parmağında bir çift künyeyle...


Bilirim, içinden "benim için ağlama anne" diye geçirirsin o "uykunda"...


Kardeşin ayyıldızlı tabutuna sarılır. Babanın bıyıkları çerçeve içindeki fotoğrafında alnına değer.


Arkanda duygulu bir kalabalıkla tören tüneline girersin. Bir çoğu seni tanımıyordur. Adını gazetelerde okumuşlardır.


Diksiyonu düzgün bir televizyon sipikeri vurgulu bir biçimde adını okumuştur: Şehit jandarma komando er...


O fırtına dindikten sonra...


Bir gün...


Günlerden bir Ramazan Bayramı sabahı...


Ashab-ı kehf'ten bir uyanış gibi...


Annenin mezarına geldiğini görürsün...


Anne yüreğidir bu, unutur mu hiç?


Mezarındaki yabancı otlarına uzattığı o nasırlı avuçlarını öpesin gelir.


Öpemezsin...


Çarklarına kan bulaşmış bu koca dünyada sürüklenip giden bütün o ruhsuz bedenlere kalkıp haykırmak istersin kahramanlığını...


Haykıramazsın...


Bu yazıyı Haşmet Babaoğlu köşesinde yazmıştı beni o kadar çok duygulandırmıştı ki kesip saklamıştım.


Bu hafta sonu birçok ana kuzusunu vatana asker yolladık. Allah bütün bu evlatlarımızı korusun, inşallah artık akan kanlar bir son bulsun bütün dualarımız çocuklarımız için..


Not: Yukarıdaki yazıyı gazeteye Trabzonlu gazeteci Metin Korel yollamış